Bob van der Putten
Hout heeft een geschiedenis, een verhaal. Dat lees je af aan de bast en jaarringen. Het verhaal moet je kunnen lezen, want bomen spreken niet. Ze maken geen geluid, afgezien van wat ritselen in de zomerbries, gieren in een novemberstorm en soms wat kraken in de winter. Alleen op het laatst hoor je een dreun als de houthakker de stam van de wortels scheidt.
Door dat verhaal te lezen gaat de boom weer leven, zelfs als het hout al maanden ligt te drogen en allang dood lijkt. Zelfs als het hout tot een beeld is verworden veranderd het onder invloed van vocht en temperatuur wat van vorm en blijft bewegen. Hout leeft, leeft altijd door.
Dat is dan ook de voornaamste reden dat ik mijn beelden in hout wil maken. Naast de vorm van het beeld blijft het materiaal zelf zijn verhaal vertellen.
Rond 1998 ben ik, met een technische achtergrond als basis, begonnen met het maken van beelden en sindsdien door het materiaal hout gegrepen. Ik heb een voorkeur voor het wat groter werk, geen gepriegel of te veel detail. Met de vraag “kan dat ook in hout” ga ik aan de slag om soms alledaagse voorwerpen, soms sterk uitvergroot, in hout uit te werken.
Gestart met enkele cursussen aan o,a, Utrechts centrum voor de Kunst heb ik me als autodidact verder ontwikkeld. Ik schuw de combinatie van hout met andere materialen niet en ben geïnteresseerd in zoektochten op technisch gebied.
